त्या बैठकीत "मराठी माणूस धंदा करू शकतो कां?" याविषयावरील चर्चा मुद्यावरून गुद्यावर आली. कारण होते टकले मास्तर. अतिशय प्रामाणीक व विद्यार्थीप्रिय शिक्षक म्हणुन ख्याती व तितकेच हटवादी.
खरेतर महिन्याचं सामान वाण्याकडून घेण्याऐवजी घाउक बाजारातुन आणुन वाटप केलेतर किती स्वस्त पडेल याविषयी मते जाणुन घ्यायला सगळे जमले होते व त्यातच मराठी माणसाने एखादे दुकान थाटावे यावर ती चर्चा घसरली. व मुद्दे सोडुन गुद्दे मधे आले.
त्यातच टकले मास्तर म्हणाले मी थाटतो दुकान बघुया तुमच्यापैकी किती जण माझ्याकडुन सामान घेतात.
मास्तरांनी दुकान थाटले. इतरांच्यातुलनेत स्वस्त व चोख सामान मिळते म्हणुन ख्याती मिळवण्यात मास्तर यशस्वी झाले. जुना लौकिक होताच, त्यात दुकानामुळे मास्तरांना गावच नाही तर आजुबाजूच्या खेड्यातुनही लोक ओळखू लागले.
मास्तरांनी एकाची चार दुकाने केली व आपला शब्द खरा केला.
आज मास्तर नाहीत. त्यांची मुलगी व भाचे दुकाने सांभाळतात. पण दुकाने ओळखली जातात टकले मास्तरांच्याच नावाने.
